Black Dice

Zat Black Dice aanvankelijk in de hoek van noiseterroristen als Merzbow, Melt Banana en Sonic Youth deelt het trio nu een eendrachtige sound met Gang Gang Dance en Dead Machines. De uitgangsbasis verschilt niet zo veel van de oude eighties thrash- en experimentele noisesound: nog steeds is de fixatie op een paar noten en die minuten lang duren. Vroegere shows duurde vaak niet langer dan een kwartier en eindigden in fysieke, tumultueuze taferelen. Geleidelijk maakt elektronica haar entree in de muziek van Black Dice. Eric en Bjorn Copeland (geen familie van Stewart Copeland) en Aaron Warren durven tegenwoordig soms nummers van 45 minuten te spelen! Op de fundamenten van noise en proto-industrial stapelen minimale ambientscapes, psychedelica met dub en tribale ritmes. Het New Yorkse weekblad Village Voice omschrijft het recente ‘Broken Ear Record’ als ‘Atari 2600 upgrated to Nintendo’. Andere bronnen vergelijken dat album als een symbiose van Cabaret Voltaire, Autreche, Adrian Sherwood’s On-U Sound met 10cc-achtige refreintjes. En de samenstellers van het 0toon) festival in 2003 schreven het volgende: 'Sommigen zullen Merzbow er in terug horen, anderen weer Tortoise, een derde wellicht John Zorn of een echo van Autechre. Veel songs van de groep zijn gebaseerd op niet meer dan een handvol noten, maar de 'sound' van die noten wordt ten volle uitgebuit. Niet voor niets lopen de avantgarde-vaandeldragers Sonic Youth weg met dit Black Dice.' De laatste jaren wordt de muziek door talrijke labels uitgebracht. Onder meer op Fat Cat en DFA/Astralwerks. Black Dice componeerde ook muziek voor exposities van kunstschilder Richard Phillips en kunstenaar Peter Coffin. Het trio staat ook op Motel Mozaïque, het meerdaagse interdisciplinaire kunstenfestival. Ra-X komt in maart met een nieuw album. Ze heet 'Rites, Thrones & Dominations' en klinkt meer als Suicide/New York No wave. Dit keer geen instrumenteel album maar wel met de lompste beats sinds het oude 1996 RA-X werk..