De Dijk

Moeten we De Dijk eigenlijk nog wel introduceren? Vorig jaar ging de band eindelijk aan de haal met de Popprijs en dat met een oeuvre waar je u tegen zegt. De kracht van De Dijk bestaat uit diverse elementen. Op de eerste plaats heb je de bijna literaire en altijd uit het hart vurende teksten met de gepassioneerde vertolking van Huub van der Lubbe. Op gelijke voet staat de puike soulpoprock met ruimte voor andere stijlen. Vorig jaar bracht De Dijk het album 'Brussel' uit. Een meesterlijk album en volgens het persbericht : "Brussel bruist, is divers en draagt dus een internationaal karakter. 'Brussel' is bovendien levensecht en bij vlagen zeer ontroerend. Zo is 'Mijn van straat geredde roos' een klassieker in de dop. Een aanstekelijke tranentrekker in de knop (mede met dank aan Barry Hay). De eveneens melancholieke bonustrack 'Ik heb je in mijn hoofd gehaald' is van een Leonard Cohen-achtige schoonheid en de Concordia-cover 'Mooier dan nu' is een mooi lichtvoetig popliedje met mandolines waar je zomaar, plotsklaps, zonder verdere aanleiding verliefd van zou kunnen worden. En die gevoelige momenten worden weer afgewisseld met venijnige staaltjes rock, blues, pop en soul van de bovenste plank, zoals wij dat van De Dijk kennen. In de tergende, Europese blues van 'Ga weg en kom terug' voel je bijna hoe de band in de studio het kookpunt nadert. Steeds sneller, steeds luider. De accordeon stuwt, de drums zuigen en de slidegitaar geeft snauwend commentaar op de hartenkreet van de zanger. Chemie in alle vezels van het musicerende lichaam. Los en beheerst. Net als Jacques Brel ooit klaarspeelde in zíjn 'Bruxelles'." Eclectisch is misschien het juiste woord om de samenstelling van de band, maar ook de stijl van deze pop/rockgroep te beschrijven. Luisterend naar de liedjes van Zwarte Kat over de dagelijkse beslommeringen van zanger Harm Timmermans kan men de invloeden horen van een scala aan muziekstromen. Al deze invloeden – van Blues tot Reggae en van Rock tot Funk – smelten samen tot een onmiskenbare popsound. De strakke funky drums van Luuk Adams leggen in combinatie met de warme sound van Judith Renkema’s basgitaar een rotsvast ritme neer. Hierop gedijt het rauwe geluid van de elektrische gitaar van de Italiaanse Pietro Carbucicchio goed. Ook het catchy toetsenwerk van Merijn den Boer valt in deze mix op door zijn eigen geluid. En als kers op deze taart horen we de stem van Limburger Harm Timmermans die de liedjes met onverhuld enthousiasme ten gehore brengt. Zijn energieke acht en de gelikte sound van de band toont ons een muzikale kleinkunst die we in Nederland nog niet eerder zijn tegengekomen. De band won eerder Tilburg Heeft Talent en staat momenteel in de finale van de Nederpopprijs.