Titus Andronicus

Je prikt wat pittige, verkwikkende punk in Bright Eyes en Pixies achtige indierock en je hebt Titus Andronicus. Amper vier jaar actief echter trotse makers van het spetterende ‘The Airing Of Grievances’. Wereldwijd verkrijgbaar sinds 2009 dankzij XL Recordings. Je band vernoemen naar een bloederig en gewelddadig drama van William Shakespeare uit 1584, dat schreeuwt natuurlijk om zowel heftige als pretentieuze muziek. En dat heeft Titus Andronicus uit de Amerikaanse staat New Jersey bijzonder goed begrepen, getuige het harde en bij vlagen hysterische debuut 'The Airing Of Grievances', dat in het voorjaar van 2008 al in de VS uitkwam. Negen songs bevat die plaat, van bondig tot episch, groots en nabij de zeven minuten, met stuk voor stuk geweldige gitaar- en zangmelodieën. Al is dat soms niet meteen te horen door de stevige laag gruis van overstuurde of galmende gitaren en de schreeuwzang tegen het valse aan van bebaarde frontman Andrew Cedermark. Die klinkt soms als een alles van zich afkrijsende Conor Oberst in een gewelddadige punkbui. Het zal voor gevoelige oren dus niet meevallen, maar onder de solide geluidsmuren gaan uitsluitend geweldige popsongs schuil met soms onmogelijke titels als Viewing Upon Brueghel’s “Landscape With The Fall Of Icarus”. My Time Outside The Womb of Josef of Nazareth’s Blues. Niet alleen Shakespeare wordt geëerd, het bombastische slotstuk is vernoemd naar de klassieke Franse schrijver Albert Camus. Hoogtepunt is het duizelingwekkende tweeluik van een kwartiertje dat als titel het aloude punkanthem No Future draagt. Afgekloven? Niets daarvan, Titus Andronicus komt er glansrijk mee weg. Live schijnt deze vijfmansband - eerst drie leden, toen heel even elf - helemaal hard te keer te gaan. (bron: alternative.blog.nl) foto: Jeremy M. Lange /Indy Week