Sounds Like Sunday: Meg Baird (Espers), Sharron Kraus, Duffhuës

Tijdens deze tweede editie van Sounds Like Sunday kun je je neervleien bij de prachtige nummers van Meg Baird (zangeres van de psychedelische folkband Espers) uit Phyladelphia. Eigen nummers maar ook haar bijzondere nu-folk vertalingen van oude (folk-) traditionals. De aangrijpende darkfolk van Sharron Kraus uit Oxford slaat een natuurlijke brug tussen Meg Baird en de warme stem van onze eigen Duffhuës. Vorig jaar bracht het kwaliteitslabel Drag City (o.a. thuishaven van Baby Dee, Monotonix, Espers en Six Organs Of Admittance) het album ‘Dear Companion’ uit en de internationale folkpers applaudisseerde staand. Of de achtergrond van de zangeres daar mee te maken heeft, lijkt duidelijk, want Meg Baird zingt normaal bij de psychfolk groep Espers. Een band dat de afgelopen jaren een grote fanatieke schare fans heeft opgebouwd en bovenal inspirerende muziek maakt. Een andere liefde van Meg zijn bijna vergeten traditionals die ze graag oppoetst of soms bedoeld sober interpreteert. Een ander motto van Baird lijkt ook ‘minder is meer’. Daardoor lijkt ‘Dear Companion’ een simpel album maar wie goed luistert kan heel veel in haar muziek ontdekken. Sharron Kraus neemt je ook mee naar de donkere kant van de folkmuziek. Het lijkt namelijk wel dat haar album ‘Sounds of Love and Loss’ eerder aan het eind van de jaren zestig werd opgenomen, kort voor de eerste ‘folk-boom’. Ze schrijft een soort ‘murder-ballads’ die door haar speciale interpretatie en instrumentkeuze, Kraus bespeelt banjo, klarinet, gitaar en piano, onder de huid gaan. Liefhebbers van Alasdair Roberts, Nick Cave en David Tibet dragen Sharron op handen en haar talent bleef evenmin onopgemerkt bij haar collega’s. Zo is ze te horen op albums van The Iditarod, Biirdloom (een project met Dave Muddyman van Loop Guru) en maakte ze onlangs het pagan folk album ‘Rusalnaia’ met Gillian Chadwick (ex-Reverie). foto: Maude Swift Duffhuës: ‘‘Ik ben een verhalenverteller. Mijn songs, voorstellingen, schrijfsels, schilderijen en andere verzinsels gaan over de imperfecte mens en zijn imperfecte mensenwereld. Het is het imperfecte, het onaffe van de mens, van de wereld, van mezelf en mijn leven dat me inspireert en het noodzakelijk maakt om te creëren.’ In maart 2007 verscheen Duffhuës’ vierde cd ‘Man on fire’ waarop hij muzikaal en tekstueel zijn ziel bloot legt. De gitaar heeft hij ingeruild voor de piano en de sobere arrangementen van zijn eerdere cd’s hebben plaatsgemaakt voor gevoelige strijkerspartijen. Naast een ‘normale editie’ kwam ‘Man on fire’ in een beperkte oplage uit in de vorm van een schilderijtje; genummerd en gesigneerd door Duffhuës zelf. Met ‘Man on fire’ werd het project ‘Strings on fire’ geboren waarin Duffhuës nieuwe en oude songs live speelt met het strijkkwartet Quinetique. De afgelopen jaren bracht Duffhuës vier cd’s uit, maakte twee voorstellingen en participeerde in talloze projecten in theater, muziek, film en beeldende kunst.