Millencolin + Flogging Molly + Randy + The Unseen

uitverkocht Wat hebben Beatsteaks, Travoltas en Millencolin gemeen? Niets? Fout. Alles? Fout. Millencolin is net als die eerder genoemde bands een band die in de loop der jaren een solide sound hebben ontwikkeld. Eentje met kop en staart en met eigen smoel. Ambachtelijk, doeltreffend en voor velen toegankelijk. Melancholische punkrock voor meisjes en skatemannetjes. Uiteraard kom je nog aanknopingspunten met het geluid van oude helden van het kaliber the Descendents, Bad Religion en NoFX tegen maar hier blijkt nogmaals dat goede kwaliteit met de jaren ontstaat. De grote doorbraak van het Zweedse kwartet lukte met ‘Home From Home’ en de single (en prachtclip) ‘Kemp’. Afgelopen maart verscheen ‘Kingwood’. Een album dat qua composities een machtige stap naar voren maakt maar niet schuwt om die in ontiegelijke vaart en luidruchtig te spelen. Flogging Molly mixt punk, metal met Keltische volksmuziek. Die cocktail wordt ruig en vuig vertolkt en barst daardoor van pralende power. Geen wonder dat hun muziek, agro-celt, jig-punk of celtic-core, zowel doorgewinterde folkliefhebbers als metalheads en punkers aanspreekt. “Wij hebben een werkelijk unieke sound ontwikkeld.”, zegt leadzanger en oprichter Dave King, “Toen we voor het eerst samenspeelden hing er gelijk een energieke spanning in de lucht wat ik nog nooit had meegemaakt. Onafhankelijk van individuele bijdragen of instrumentele invulling. We speelden later in een bar en we speelden en speelden. Wij zijn een echte liveband! Vanaf dag één!” (foto: Shawn Bishop) Randy klinkt minder geil dan horny terwijl men hetzelfde bedoelt. De Zweden zullen het waarschijnlijk blind uit het woordenboek hebben gepikt. Tien jaar geleden bracht Randy haar debuut uit. Sindsdien zit de band in een stijgende lift. Zo is het zevende album ‘Welfare Problems’ uit 2003 een aanrader. En een katalysator voor allerlei sociale misstanden in je naaste omgeving. Geuit op een soundtrack van klanken die soms wat weg hebben van Ramones, harde rock’n’roll en melodische punkrock. ‘Weapons of mass deception, fear is the greatest weapon, used to maintain their controil, ‘cause the scared do what they’re told’ *The Unseen). The Unseen uit Boston is een politiekbewuste hardcore/punkband. En een eerlijke band vooral. Dat was al het geval op het vorige album ‘Explode’ maar komt op het recente, vijfde werk ‘State Of Discontent’ in alle variaties aan de oppervlakte. Als het kwade neefje van Sick Of It All briesen en brullen gitarist Paul Russo en drummer Mark Unseen teksten die zo van de hand van antikapitalisten Propagandhi of beeldenstormers Anti-Flag hadden kunnen zijn. Radicaal links en liberaal maar vaak goed doordacht. Daarom verschenen de albums ‘So This is Freedom’ en ‘Lower Class Crucifixion’ op A-F Records (het label van Justin Sane van Anti-Flag). Tijdschema (ovb) 19.00 – 19.30 The Unseen 19.45 – 20.20 Randy 20.40 – 21.30 Flogging Molly 21.50 – 23.00 Millencolin