De Kift

Na Hoofdkaas en een voorstelling op Oerol met Tryater keert De Kift terug. Ze hebben een lift gekregen van ene Admiraal B. Die doolt verscheurd en doodongelukkig met zijn brik door de woestijn. Ooit voer hij het brik als bevelhebber door de Caribische Zee, maar dat zijn nu kapotte herinneringen. Het brik piept en huilt als een demonisch draaiorgel. Rinkelt als een mank vliegwiel. Samen zoeken De Kift en Admiraal B. naar geluk; een uitzinnig orkest over een spoor van rinkelende marsmuziek, doffe trommels en ontploffende carburateurs. Het negende album Brik telt achttien nummers en is opgenomen in de eigen studio in Koog aan de Zaan. De Kift bewoont een bijzondere plek in de Nederlandse muziekwereld. Ze worden geroemd om hoe ze altijd hun eigen unieke wegen zijn blijven bewandelen, en om hun prachtig eigen, hoekige geluid. En dat al ruim twintig jaar. De eigenwijze houding van De Kift heeft door de jaren heen voor een feestelijke optocht aan eigenaardigheden gezorgd. Een kartonnen doos, gevuld met lege conservenblikken, gebruiken als percussie bijvoorbeeld. Of het podium tegemoet fietsen op een zelfgemaakte ´drumfiets.´ En zo kunnen we nog wel even doorgaan. De cd-verpakkingen van De Kift worden veel geprezen. Hun album Hoofdkaas werd verkocht in tweedehands, op maat gesneden kookboeken. Krankenhaus (1993) werd uitgegeven in een sigarendoosje. Intens, gepassioneerd en onomwonden zingt Nathalie Matteau (Montreal, Québec, Canada) over de liefde en het leven. Haar liederen verhalen over vergankelijkheid, jaloezie, afscheid, eenzaamheid, bedrog en crimes passionnels. Zij ziet schoonheid in de tragiek van alledag waarmee we ons allemaal kunnen vereenzelvigen, maar waarover we meestal liever discreet zwijgen. Ondersteund door haar virtuoze vijfmansband (Les Hommes Perdus) belicht Matteau onze gemaskeerde hartesmarten met pakkende melodieën gevat in haar overdonderende en meeslepende ‘chansons noires’. Invloeden van pop, tango, jazz en blues zijn daarbij zelden ver weg. Wat Matteau ons voorschotelt is echter niet per se een ode aan de wanhoop! Vitaal en vol levensdrang zingt ze ons met haar donkere stem geestdriftig toe dat de tijd op niemand wacht. Ze bezweert ons het leven te vieren en er uit te halen wat er in zit. Het is tenslotte alles of niets en nu of nooit...