Monsters of Cock Rock: Otto von Schirach + Donna Summer

Monsters Of Cock Rock, nee dat is geen glamrockfestival van geschminkte spandexdragers met geföhnd haar, maar de verzamelnaam van opwindende en overstuurde dance. Breakcore rechtstreeks uit de ondergrond met citaten uit de goede en foute jaren POP en WAVE. Beats die sneller rammen en stuiteren dan 78-toeren en met bastonen die op 16-toeren in het fundament graven. foto: Sarah Sitkin Otto Von Schirach is geen onbekende in het Tilburgse. Hij liet bij eerdere gigs een voortreffelijke indruk na en diegene die het die keren heeft moeten missen, nu kun je jezelf overtuigen. Kloppen de geruchten? Von Schirach, zijn echte naam, verruilt de zon van Miami, of zijn het de moerassen, regelmatig voor de QL-lampen en podiumspots in de ondergrond van Europa. Zijn werk vind je in het vakje IDM en breakcore. Het meeste prijkt met de logo’s van respectievelijk Schematic en Beta Bodega. De shows van Otto springen niet alleen in het oor, de man dost zich uit met verrassende outfits. Von Schirach produceert ook andermans muziek, onder meer voor Modeselektor en Skinny Puppy. Vorig jaar stond Otto zowel op ZXZW als Dour. En zij vermeldde op hun site o zo schetsend ‘Zijn obsessie voor muziek reikt van cro-magnon okselscheten, via Musique Concrète tot aan de technocratie van de elektronische dansmuziek. Niemand klinkt als Otto Von Schirach. Geen wonder dus dat hij tekende op het befaamde Ipecac label van Mike Patton, inmiddels weer zanger van Faith No More. Heeft Donna Summer een kleine operatie ondergaan? Nou ja, klein, als je goed kijkt zie je een goedgevulde witte man energiek met zijn armen aan het zwaaien. Nee, niet die kerel die voor de decks danst maar die achter de draaitafels en computerschermpjes staat. Inderdaad. Dat is Jason Forrest. Maker van het verrukkelijke ‘Shamelessly Exiting’. Dat bracht hem een paar jaar geleden ook naar 013 met zijn band. De breakcore and more man organiseert het Wasted festival en maakt een radioprogramma voor een Amerikaans radiostation. Achter Duran Duran Duran gaat een man schuil, Ed Flis. De net als Jason Forrest/Donna Summer in Berlijn residerende breakcoreproducer werkt aan zijn tweed album. Hij is geliefd en gevreesd voor zijn monsterlijke remixen. Of het nu Slayer of Heaven 17, Ed haalt alles door de gehaktmolen en braadt het geheel in motorolie. Melig? Ook. Lees zijn FAQ maar eens…. Q: (any question in the world) A: Sure! Send me $500 and I'll do it Nero’s Day At Disneyland is een pseudoniem, echt waar, van ene Brock. Ken je de band Club Sandwich Bay Area dan ken je hem ook. Hij speelt namelijk ook in die band. Zijn Trickle-Down Economixxx kun je gratis downloaden op de Cock Rock Disco site. Aan een volwaardig album wordt geknipt en geplakt. Wat mogen we volgens Cock Rock Disco verwachten? “It's a bizarre mix of Baroque rave synths, over driven and nervously splitered breakcore-punk drums, with massive Rave-Baroque Harpiscords.” Wij watertanden al…. Een van de pioniers in het breakcoregenre in Nederland is Rioteer. Ondertussen een graag geziene gast in de verste uithoeken van Europa. Wij kennen Rioteer al jaren. Als een van de initiatiefnemers van het succesvolle Crackbeats bezit de man niet alleen een zeer uitgebreid netwerk in de underground, zijn kennis weet hij te transformeren naar een opwindende draaistijl. Uiterst eenmalig en kenmerkend voor Rioteer. Op een been kun je niet dansen dus we horen ook graag Rioteers andere projecten: Neurobit, The meldy peaches en zijn Rioteer 8bit DJ-set.