Cristina Branco

Cristina Branco heeft wat met Tilburg en haar kennismaking met de voormalige textielstad was in 2006 als curator (artist in resident) van Traces festival (volgende Traces is overigens in januari 2009). Ze trad toen in allerlei gedaantes op; als jazz-, pop- en uiteraard fadozangeres. Grote bekendheid kreeg ze met een duet. Het is Cristina die je op 'Dansen aan Zee' van Bløf hoort. Cristina Branco (1972) groeide ver van de fadohuizen in Lissabon op; niets wees erop dat ze tot de fado voorbestemd was. Zoals bij veel jongere Portugezen die na de Anjerrevolutie (1974) geboren werden ging haar belangstelling uit naar volksmuziek, jazz, blues en bossanova, maar niet naar de fado. Voor haar was dat een genre van een andere generatie. Tot het moment dat haar grootvader haar voor haar achttiende verjaardag het album 'Rara e Inedita' van Amália Rodrigues cadeau gaf. Plotseling ontdekte Branco alle emotie die het genre maar kon bevatten in deze nauwe verbintenis tussen stem, poëzie en muziek. De amateur-zangeres - die toen nog communicatiewetenschappen studeerde en journalist wilde worden - begon haar stemtechniek te ontwikkelen en haar nieuwe roeping serieus te nemen. Ook andere jonge musici hadden midden jaren negentig in de fado een nieuwe expressievorm ontdekt, wat tot een verrassende vernieuwing bijdroeg. Net als zij, begon Branco duidelijke keuzes te maken, waarbij respect voor de traditie hand in hand gaat met de wens tot vernieuwing. Het is onmiskenbaar dat Cristina Branco een eigen stijl aan het ontwikkelen is, met als voornaamste bestanddelen: een traditionele groep (zang, Portugese gitaar, gitaar en basgitaar); een tegelijk lichte, warme en doorleefde stem; een mengeling van traditionele fado's, eigen thema's en volksliedjes, waarbij ze altijd zorgvuldig de teksten van de beste Portugese dichters uitkiest.