Roadburn Festival: Neurosis + Pelican

Met het uiterst succesvolle 11de Roadburn Festival nog vers in het geheugen, rijst de vraag: kan het nog beter? Kan het festival uitgroeien tot een tweedaagse stoner happening? De roep om een heus Roadburn-weekend is groot -met name uit het buitenland. Met gepaste trots kunnen we dan ook aankondigen dat het 12de Roadburn Festival zal plaats vinden op vrijdag 21 april en zaterdag 22 april, 2007. En met Neurosis als lang gekoesterde headliner kan festival eigenlijk niet meer stuk. Neurosis, afkomstig uit Oakland, is een legendarische band. Het collectief is al twintig jaar actief, weet zichzelf met elke plaat te overtreffen (luister maar eens naar het laatste album, ‘The Eye of Every Storm’) maar is nauwelijks nog op de concertpodia te bewonderen. De band kiest de laatste jaren namelijk alleen nog voor festivals of optredens die een meerwaarde voor ze vormen. Daarnaast is Neurosis met hun alles overrompelende mix van psychedelische (hard)rock, industrial en proto-metal een grote inspiratiebron voor de post- en stonerrockscene. Reden te meer om van de daken te schreeuwen hoe blij we zijn dat Neurosis voor Roadburn heeft gekozen. De meerwaarde van het 12de Roadburn Festival zit voor Neurosis -naast de laidback vibe en uitstraling- ook in de komst van het Finse Circle. De Amerikanen koesterden de wens om ooit nog eens met Circle het podium te mogen delen. En dat gaat op Roadburn gebeuren! Circle valt nog het best te omschrijven als een zinsbegoochelende kruising tussen Krautrocklegendes Can, Neu en psychedelische metal. En met hun eigenzinnige aanpak is Circle verworden tot een heuse cultband met een wereldwijde reputatie; zo omschrijft Hawkwind-opperhoofd Dave Brock Circle als een van de meest innovatieve en opwindendste psychedelische bands ooit. Doomlegende Scott 'Wino' Weinrich is dit jaar op Roadburn's hoofdpodium te zien. Een plek die zijn nieuwe band, The Hidden Hand, volledig toekomt. Er is geen andere gitarist in de doom-scene zo invloedrijk als Wino -denk maar eens aan zijn vorige bands: The Obsessed, Saint Vitus en Spirit Caravan. Hoewel Wino bij The Hidden Hand iets minder doomy klinkt, blijven zijn 'herkenbare' gitaarriffs en solo's de backbone van de band, die ook de nodige hardcore invloeden à la Fugazi kent. Sta er niet vreemd van te kijken als je de mannen van Neurosis in het publiek ziet staan tijdens The Hidden Hand; ze dragen Wino op handen. Orthodox komt uit Spanje en hun debuutalbum, genaamd ‘Gran Poder’ is ingeslagen als de spreekwoordelijke bom. Orthodox koppelt de duistere drones van Sunn 0))) aan de psychedelische uitspattingen van Electric Wizard. Niet verwonderlijk dus dat Sunn 0)))'s Greg Anderson een nieuw album van de band op zijn vermaarde Southern Lord-label wil uitbrengen. En cosmic goeroe Julian Cope werkt op dit moment met Orthodox samen aan een EP vol 'evil poetry.' Het Duitse Colour Haze was één van de hoogtepunten van het 11de Roadburn Festival. Tijdens hun optreden, dat de marathonconcerten van The Greatful Dead in herinnering riep, barstte de Bat Cave niet alleen uit zijn voegen, maar stonden er ook een honderdtal mensen in de gang om nog een glimp van Duitsland's toonaangevende stonerrock band te kunnen opvangen. Naast Roadburn wist Colour Haze tevens Stoned from the Underground (Duitsland) en Emissions from the Monolith (USA) te headlinen. En dat in een tijdsbestek van slechts enkele maanden. Reden te over om de band terug te vragen voor een 'psychedelische afterparty' in de Kleine Zaal. En de release van het nieuwe album, ‘Tempel’, waarop de band oorspronkelijker klinkt dan ooit, speelt ook een grote rol. Stinking Lizaveta is de 'grote onbekende' op de bill. In thuisland Amerika wordt de band echter op handen gedragen in de stonerscene, en het instrumentale trio mag The Hidden Hand's Wino en Clutch tot hun grootste fans rekenen. Muzikaal gezien houdt Stinking Lizaveta het midden tussen Victims Family en Karma to Burn. OM bestaat uit bassist Al Cisneros en drummer Chris Haikus, bekend van de legendarische stoner-pioneers Sleep. Waar voormalig Sleep-gitarist Matt Pike met High on Fire teruggrijpt op Venom en Celtic Frost, gaat OM meer richting kolossale psychedelica. Denk aan Sleep, maar dan zonder 'brute' gitaarriffs. Oftewel: 'stripped down' bass & drum mantra's, ontdaan van alle franje en bovenal loodzwaar en uiterst hypnotiserend. Check OM's laatste album, 'Conference of the Birds' en laat je meevoeren in de moddervette wereld van OM. De band zal naast Roadburn 2007 nog hooguit een of twee andere shows in Europa doen. Het Belgische Amen Ra was de grote verrassing van het ZXZW festival, alwaar ze het publiek letterlijk overdonderden met een spervuur van logge, repetitieve riffs, intense zang en hypnotiserende visuals. Daarnaast heeft de band met ‘Mass III’ een uitstekend noise-core album afgeleverd, waarmee ze zich internationaal in de kijker hebben gespeeld. Doeltreffende optredens op prestigieuze festivals als Pukkelpop, Dour en Hellfest hebben Amen Ra zelfs in een stroomversnelling gebracht. En met hun optreden op Roadburn gaat een lang gekoesterde droom van de band in vervulling: het affiche delen met Neurosis, de grote inspiratiebron voor Amen Ra. Red Sparowes bestaat uit leden van o.a. Neurosis en Isis, maar tapt muzikaal uit een minder ‘zwaar’ metalen vaatje. De instrumentale en melancholische postrock ligt meer in het verlengde van een band als Godspeed You! Black Emperor. En varieert van donkere en chaotische klanken tot opwekkende uitspattingen. Kortom: een wervelwind van emoties, die nauw samenhangen met de triestheid van het ‘grote’ stadsleven, en visueel ondersteund worden door uiteenlopende, soms apocalyptische beelden. Het uit Chicago afkomstige Pelican drijft ook op sfeer, maar hun instru-metal is minder sober en melancholisch dan bij bovengenoemde Red Sparowes. Pelican dealt in monolithische gitaarriffs, zonder die lukraak aan elkaar te plakken. Het gaat de band vooral om een spanningsvolle, maar ook hypnotiserende mix van sferische postrock en alles overrompelende metal-riffs. En dat Pelican daar meesters in zijn, bewijzen bescheiden ‘postrock-classics’ als ‘Australasia’ en ‘The Fire in Our Throats Will Beckon the Thaw’. Thrones is het solo project van Joe Preston, bekend van o.a. The Melvins, Earth en Sunn0))). Muzikaal waait het bij Preston alle kanten uit. Van experimentele industrial tot tergend lome punk-doom-rock. Preston stond eerder op Roadburn als bassist van High on Fire! Het Amerikaanse Growing wordt gezien als een van de meest toonaangevende drone-bands en brachten platen uit op het label van bewonderaars Mogwai. In het verleden wist Growing vooral te imponeren met metalachtige noise-exercities en psychedelica, tegenwoordig grossieren Joe DeNardo en Kevin Doria in zwaar hypnotiserende, meer ambient-achtige drones met slechts hier en daar een heftige eruptie. Desondanks blijft Growing voer voor liefhebbers van Mogwai, Earth en Sunn 0))). En paddo-freaks niet te vergeten, want het is goed trippen op Growing. Acid King behoort al jaren tot het beste dat de Amerikaanse stoner-doom scene te bieden heeft. Want als geen ander weten gitariste Lori S en haar mannen zwaar psychedelische doom te injecteren met een fikse dosis vuige fuzz-rock. En ogend als een heuse biker-mama, bezit Lori S dezelfde ‘natural-cool’ als bijv Brant Bjork of John Garcia. Black Cobra, met Acid King-basisst Rafa op drums, bestaat uit ex-leden van sludge-core monsters Cavity en 16.Verwacht een bombardement van alles omver kegelende riffs en beukende drums, die klinken als een horde neukende mammoeten.